Mijn opa, de vader van mijn vader, kwam oorspronkelijk uit Indonesië. Zijn naam was Lex, en hij werd geboren in 1937 in Jakarta, in de wijk Menteng. Hij sprak altijd met trots over Indonesië, het land dat hij diep in zijn hart droeg en waar hij zich mee verbonden voelde.

Voor hem was het niet zomaar een plek; het was ZIJN Indonesië.

In 1958 emigreerde mijn opa naar Nederland vanwege de onrust en oorlog in Azië. Hij kwam hier samen met zijn moeder, zijn broer en zijn zusje, en ze vestigden zich uiteindelijk in Ameide. Hoewel hij fysiek ver van zijn geboorteland was, bleef Indonesië altijd dichtbij in zijn gedachten en verhalen. Het was een rode draad in zijn leven.

De band tussen mijn opa en mij was bijzonder diep en onvoorwaardelijk. Wij deelden een verbinding die moeilijk in woorden te vatten is. Als enige kleindochter van mijn opa had ik een unieke plek in zijn leven, en hij in het mijne.

Mijn passie voor fotografie is dan ook dankzij hem ontstaan. Waar hij ook ging, zijn camera ging met hem mee. Dat inspireerde mij om zelf ook foto’s te maken en de wereld door een lens te ontdekken, precies zoals hij dat deed.

In november 2019 overleed mijn opa. Zijn indrukwekkende verhalen over Indonesië blijven mij echter bij en hebben mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd naar het land van zijn roots.

Het verlangen om Indonesië zelf te ervaren en de plekken te zien waar zijn verhalen zich afspeelden, is iets wat ik met me meedragen heb.

Omdat ik altijd heb willen zien waar mijn opa vandaan kwam, heeft mijn vader mij afgelopen juli meegenomen naar Jakarta.

We zijn langs zijn ouderlijke huizen gegaan en de haven waarvandaan hij vertrok naar Nederland.

Samen met mijn vader heb ik de reis gemaakt die hij, ruim 20 jaar geleden, ook met zijn vader gemaakt had.